Źródło: Pixabay

Dyskusja na temat wynagrodzeń parlamentarzystów i członków rządu wybucha w Polsce co kilka lat, przy okazji kolejnych propozycji zmian ich wysokości. Zazwyczaj skupia się na samych kwotach jakie politycy mieliby zarabiać. Mało kto jednak porusza temat otoczenia regulacyjnego wynagrodzeń oraz możliwości powiązania ich z obiektywnymi czynnikami. W niniejszym artykule postaram się pokazać różne modele wynagradzania osób sprawujących najwyższe funkcje państwowe, ich ograniczenia oraz powiązania. Bardziej pogłębione analizy powinny towarzyszyć zmianom ustawowym w tym zakresie i stanowić istotny element uzasadnienia ustawy czy oceny skutków regulacji.

Stany Zjednoczone: Podwyżka dopiero po wyborach

Diety członkom Senatu oraz Izby Reprezentantów należą się na mocy Art. 1 §6 Konstytucji USA, który gwarantuje, iż będą one określone ustawą i wypłacane ze Skarbu Państwa Stanów Zjednoczonych. W praktyce oznacza to, że parlamentarzyści sami mogą uchwalić wysokość swoich diet. Wynagrodzenia polityków stanowiły temat dyskusji jeszcze wśród Ojców Założycieli USA; sprzeciwiał im się chociażby Benjamin Franklin. Jedną z propozycji poprawek do Konstytucji USA autorstwa Jamesa Madisona była poprawka zabraniająca wejścia w życie podwyżek dla Senatorów i Reprezentantów przed upływem kadencji. Kongres poprawkę przyjął, jednak zgodnie z amerykańską Konstytucją jej ratyfikacja wymagała również zgody ¾ stanów. Na tę poprawka, która ostatecznie uzyskała numer dwudziesty siódmy czekano… 202 lata. Temat ograniczenia władzy członków Kongresu w zakresie przyznawania podwyżek samym sobie powrócił dopiero w latach 80-tych XX wieku na fali społecznego niezadowolenia z przywilejów Kongresmenów, a ostatni wymagany do osiągnięcia większości przewidzianej w Konstytucji stan przyjął poprawkę w 1992 roku.

Australia i Wielka Brytania: płace ustalane przez odrębne instytucje

W Wielkiej Brytanii od lat 70 ustalaniem wynagrodzeń parlamentarzystów zajmuje się osobna instytucja, podając ich wysokość na początku każdego roku. Początkowo było to Senior Salaries Review Body (SSRB), od 2010 roku jej miejsce zajęła Independent Parliamentary Standards Authority, powołana na mocy uchwalonego rok wcześniej Parliamentary Standards Act w wyniku skandalu, który wybuchł wokół korzyści majątkowych osiąganych przez parlamentarzystów.

Podobny mechanizm funkcjonuje w Australii. W 1973 roku powołano tam Trybunał Wynagrodzeniowy (Renumeration Tribunal), który co roku ustala pensje. Od roku 2011 ustala on zarówno podstawową kwotę wynagrodzenia, jak i dodatki do pensji oraz uprawnienia w zakresie pobierania pieniędzy za pracę w Parlamencie.

Różne modele krajów niemieckojęzycznych

W Niemczech wysokość diet posłów do Bundestagu ustala sam Bundestag na wniosek jego przewodniczącego. Na początku obecnej kadencji głosami CDU, FDP i SPD wprowadzono przepisy o ich automatycznym dopasowaniu do indeksu płac nominalnych publikowanego co roku przez niemiecki Federalny Urząd Statystyczny. Tymczasowo jednak mechanizm został zniesiony ze względu na kryzys spowodowany koronawirusem.

W Austrii wynagrodzenia rządu, prezydenta i parlamentarzystów ustalone są w ustawie o dietach (Bezügegesetz) i powiązane z ogólnym systemem wynagradzania urzędników służby cywilnej. W jego ramach urzędnik przyporządkowany jest do określonej klasy służbowej (Dienstklasse) w ramach której funkcjonują różne poziomy wynagrodzeń (Gehaltsstufe). Wynagrodzenie Prezydenta ustala się jako 400 x 100% wypłaty dla 9 klasy oraz 6 poziomu wynagrodzeń (najwyższa możliwa). Kanclerz, wicekanclerz i ministrowie otrzymując 200 x 100%. Parlamentarzyści z kolei co dwa lata przemieszczają się o kolejny poziom wynagrodzenia w ramach klasy IX.

Zupełnie inaczej do kwestii wynagradzania polityków podchodzą Szwajcarzy. Deputowani do Rady Narodowej (która w większości nie składa się z zawodowych polityków) nie otrzymują miesięcznych wynagrodzeń, a jedynie dzienne diety za dni, w których uczestniczą w obradach Rady oraz roczną wypłatę w wysokości 26 tys. franków z tytułu rekompensaty za przygotowania do obrad parlamentu.

Rząd jak korporacja: model singapurski

Azjatyckie państwo-miasto posiada najlepiej wynagradzany rząd na świecie. Premier Singapuru zarabia ponad 2 mln dolarów rocznie, a cały system wynagrodzeń polityków opiera się na założeniu, w myśl którego płace rządowe muszą być przynajmniej częściowo konkurencyjne wobec sektora prywatnego, by przyciągnąć wysokiej klasy ekspertów. Wynagrodzenia singapurskich polityków przypominają jednak bardziej model funkcjonowania dużej korporacji, niż diet parlamentarnych.

Pensja członka rządu składa się z kilku komponentów: stałego wynagrodzenia, opcjonalnego rocznego dodatku, bonusu za indywidualne wyniki oraz ogólnonarodowego bonusu. Ten ostatni wylicza się na podstawie mediany wzrostu dochodu Singapurczyków, wzrostu dochodu dolnych 20 percentyli obywateli (⅕ najniżej zarabiających), stopy bezrobocia oraz wzrostu PKB. Również parlamentarzyści otrzymują stałą pensję, opcjonalny roczny dodatek oraz dodatek jeśli wzrost PKB przekracza 2%.

Polski pomysł na wynagrodzenia polityków

Kontrowersyjna ustawa podnosząca wynagrodzenia polityków miała uzależnić wynagrodzenia na najwyższych stanowiskach państwowych od jednej, wspólnej dla wszystkich  miary – wynagrodzenia sędziego Sądu Najwyższego, którego x-krotność mieliby otrzymywać Prezydent, Marszałkowie Sejmu i Senatu, parlamentarzyści, członkowie rządu oraz administracji zespolonej. Zgodnie z ustawą o SN poziom tego wynagrodzenia ustalany jest jako wielokrotność przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale roku poprzedniego z mnożnikiem 4,13, czyli faktycznie wynagrodzenia polityków miały być powiązane z przeciętnym wynagrodzeniem.

Choć sposób procedowania projektu z perspektywy standardów dobrej legislacji był skandaliczny (uchwalenie ustawy w kilka godzin, naruszenie zasady trzech czytań, brak spełnienia wymogu przedstawienia skutków dla finansów publicznych), nie znaczy to, że nie należy dyskutować o stworzeniu spójnego i sprawnie działającego modelu wynagradzania osób sprawujących najwyższe stanowiska państwowe. Jeśli politycy zdecydują się powrócić do prac w tym zakresie (oby w lepszym stylu), istnieje cały szereg zagranicznych wzorców i sprawdzonych rozwiązań, które można wykorzystać w poważnej debacie nt. wynagrodzeń polityków.

Artykuł Jak wynagradzani są politycy? pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.

Prognozy są bardzo czytelne – dług publiczny w ciągu najbliższych dekad stanie się problemem numer jeden w świecie ekonomii. Rządy, które już teraz są dramatycznie zadłużone, będą zadłużone jeszcze bardziej, a politycy, tak samo jak w chwili obecnej, nie będą w stanie znaleźć na tę sytuację lekarstwa. Rządzący będą mieli problemy nawet z tym, żeby osiągnąć i utrzymać nadwyżkę budżetową (saldo budżetu przed realizacją wydatków państwa).

Przypuszczam, że w tym momencie czytelnik zgadza się z moją opinią, ale jednocześnie zadaje sobie pytanie: „Co teraz?”. Odpowiedź zależy od tego, o którą część długu publicznego chodzi.

Najnowszy monitor Międzynarodowego Funduszu Walutowego pokazuje, że dług publiczny na poziomie globalnym wzrósł z 60% do 80% PKB pomiędzy 2008 a 2014 rokiem. W tym okresie podniósł się on z 73% do 107% prognozowanego PKB USA oraz z 70% do 95% w Strefie Euro. Prym w tej dziedzinie wiedzie Japonia, która zanotowała wzrost zadłużenia publicznego z 192% na początku ostatniego kryzysu do 242% obecnie. W USA uchwalony przez kongres budżet spowoduje wzrost długu federalnego do ponad 25 bilionów dolarów. Jest to okrągłe $25,000,000,000,000.

Jak można łatwo zauważyć, nie jest to pozytywny rozwój sytuacji. Jednakże nie wszyscy postrzegają go dramatycznie. Często słyszy się teorię, iż powojenny dług  publiczny Zjednoczonego Królestwa był o wiele wyższy niż Cesarstwa Japońskiego obecnie, ale wzrost gospodarczy lat 50-tych pozwolił Brytyjczykom wyjść na prostą. W związku z tym liczby przedstawione powyżej są tylko z pozoru ogromne. Długi zostaną w sposób naturalny zredukowane bezpośrednio po zakończeniu kryzysów politycznych czy gospodarczych. Nie zgadzam się z tą opinią.

W wyśmienitym, nowym dokumencie wydanym przez Institute of Economic Affairs, Jagadeesh Gokhale analizuje się zupełnie inne liczby, o które powinniśmy zacząć się martwić. Liczby te skupiają się na niekapitałowych zobowiązaniach sektora publicznego oraz wpływie zjawiska starzenia się społeczeństw na dług publiczny. Dane te są szokujące, bowiem rządy poprzez zaawansowane narzędzia ekonomiczne podejmują wciąż coraz to nowe zobowiązania społeczne wobec setek milionów ludzi. Oczywiście są to zobowiązania bez pokrycia, a ich rezultatem jest zestaw najdroższych kłamstw w historii świata.

Gokhale przedstawia perspektywę opartą na realistycznych przesłankach, w której – przy założeniu uregulowania niepokrytych zobowiązań państwa wobec przyszłych pokoleń ludzi starszych – faktyczne zadłużenie USA okazuje się być siedem razy większe niż w wynika to z oficjalnych danych. Nierównowaga fiskalna USA szacowana jest na 9% przyszłego PKB, tak więc istnieje potrzeba corocznego ustanawiania 9% rezerwy, aby utrzymać równowagę pokoleniową w przyszłości finansów publicznych. W prostych słowach – obciążenie podatkowe pracowników musiałoby wzrosnąć o prawie 20%, aby zapewnić obsługę wszystkich wydatków przez rząd USA, których nie dałoby się pokryć z podatków bieżących. Sytuacja ta wygląda jeszcze gorzej w Unii Europejskiej borykającej się z problemem spadku stosunku pracowników do emerytów, gdzie przeciętna nierównowaga według statystyk wyniesie około 13,5%. W Wielkiej Brytanii, aby wypełnić zobowiązania państwa bez widocznego pogorszenia sytuacji ekonomicznej w kraju, konieczne będzie ucięcie wydatków publicznych.

Na całym świecie przywódcy państw, którzy dziś przyznali, iż kryzys gospodarczy ma miejsce i są gotowi poświęci swoje kariery polityczne, aby go powstrzymać, jutro zostaną bohaterami. Bez nich przyszłe, młode pokolenie będzie nękane przez drakońsko wysoki system podatkowy. Aby sprostać temu wyzwaniu teraz, konieczne jest obcięcie wydatków państw i rezygnacja z niepotrzebnych zobowiązań, gdyż podwyższanie podatków jest zawsze złym rozwiązaniem. Przyszłe pokolenia nie będą dziękować za utrzymanie obecnego, fikcyjnego stanu finansów państw. Gdzie liderzy, którzy powiedzą: „Mamy problem i musimy mu stawić czoła!”?

Politycy wciąż powtarzają, że sprawy są pod kontrolą. Mówią: „Jesteśmy za podniesieniem wieku emerytalnego”, „Jesteśmy za zwiększeniem zatrudnienia”, „Zamierzamy zwiększyć wzrost PKB”, „Wszystko będzie dobrze”. Ale czy rzeczywiście wszystko będzie dobrze?

Rządy państw wciąż zwiększają zadłużenie publiczne, nie biorąc od uwagę problemu starzejącego się społeczeństwa. Pogłębianie się tego stanu rzeczy wpływa na osłabienie konkurencyjności rozwiniętych gospodarek, zwłaszcza po stronie podaży. Przed nami perspektywa coraz słabszego wzrostu gospodarczego w aspekcie długoterminowym. W UE kryzys demograficzny i wyższy poziom wzrostu produktywności spowodują utrzymanie się trendu słabego wzrostu gospodarczego. Dodatkowo podwyższanie podatków będzie kolejnym czynnikiem, który spowoduje spowolnienie gospodarek.

Niezaprzeczalnym faktem pozostaje, że rozwiązanie tych problemów w mniejszym stopniu zależy od umiejętności technicznych ekonomistów, natomiast w większym od odwagi polityków.

—

Tłumaczenie pracy:
Graeme Leach jest dyrektorem badań w ekonomii i dobrobytu Legatum Institute w Londynie.
www.cityam.com/profile/graeme-leach

Artykuł Dlaczego problem realnego globalnego zadłużenia jest większy niż mogłoby się wydawać? pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.