Artykuł Walczmy o wolności i państwo prawa, a nie o plemienne etykietki! pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.
]]>
źródło: Wikimedia Commons
Na Twitterze rozgorzał spór o to, kto jest „lewicą”, a kto „prawicą”. Tymczasem te etykietki już dawno straciły merytoryczny sens, tzn. zdolność oznaczania różnych ustrojów, zwłaszcza w praktyce politycznej. Są one jak nazwy rywalizujących ze sobą klubów piłkarskich. Spór o ich sens jest toczony pod wpływem jakiegoś plemiennego odurzenia i jest przejawem bezsensu.
Historycznie „prawica” broniła wolności gospodarczej, w tym jej rdzenia – własności prywatnej, a lewica popierała zwiększoną interwencję państwa czyli etatyzm. Gdyby zastosować to kryterium, to lewicę w Polsce w największym stopniu reprezentuje PiS i partia „Razem”. Ale ta pierwsza nazywa siebie prawicą, a druga lewicą!
Ustroje należy odróżniać według skali indywidualnych wolności. Ich szeroki zakres jest możliwy tylko w państwie prawa, które zawiera niezależny od polityków wymiar sprawiedliwości. Wg tego kryterium na jednym krańcu mamy niektóre kraje Zachodu, np. Szwajcarię, Wielką Brytanię, państwa skandynawskie (za wyjątkiem podatków), a na drugim – socjalistyczne despotie, takie jak Korea Północna czy Kuba. Blisko nich jest Białoruś, Uzbekistan, Turkmenistan. Zob. rozmaite rankingi, np Freedom House, Fraser Instittue.
Antyliberalizmy są do siebie podobne. Przykładowo Mussolini zaczął jako antyliberał – socjalista, a skończył jako antyliberał – faszysta. Przez cały czas wielbił władzę państwa, a gardził wolnym rynkiem i społeczeństwem obywatelskim. Tyle, że najpierw robił to dla dobra proletariatu, a potem dla dobra narodu. Różnice w oficjalnej retoryce nie powinny przysłaniać podobieństw pomiędzy skrajnie antyliberalnymi systemami. Różnice między nimi są o wiele mniejsze niż różnice między każdym z nich a ustrojami, gdzie obowiązuje państwo prawa oraz działa demokracja i rynek.
Artykuł Walczmy o wolności i państwo prawa, a nie o plemienne etykietki! pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.
]]>Artykuł Walczący z kapitalizmem i liberalizmem pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.
]]>
Antykapitalizm dobrze się sprzedaje w kapitalizmie. Na Zachodzie łatwo kupić T-shirty z Che Guevarą, który zabijał w imię skrajnej antyliberalnej ideologii i pomagał Fidelowi Castro wprowadzać oparty na niej ustrój. Nie znajdziemy natomiast koszulek z wizerunkami np. Lecha Wałęsy czy Siergieja Kowaliowa, którzy ten system zwalczali. Dlaczego? Bo skrajny antyliberalizm dobrze się sprzedaje w niektórych kręgach w kapitalizmie. Ta antyliberalna propaganda, będąca w dużej mierze importem z Zachodu jest też coraz bardziej widoczna w Polsce, i to zanim osiągnęliśmy poziom życia taki jak na Zachodzie.
Z kolei każdy antyliberał ma swoje ulubione wyzwisko: Agresywni plebejscy krytycy rynkowych reform w Polsce krzyczą: „kradzież”. A to za socjalizmu złodziejstwo było powszechne i to nie tylko w Polsce. Ostatni premier byłego NRD Lothar de Maiziere powiedział: „Tak długo jak NRD istniało, każdy kradł co mógł (S.Z, 26.06.2015).” Uczeni antyliberałowie (zwłaszcza z profesorskimi tytułami) oraz niektórzy głośni publicyści mają inne wyzwisko odnośnie wolnego rynku – „neoliberalizm”! Jedni w ogóle nie mówią o co chodzi, bo wiadomo, że chodzi o coś złego. Inni walą w stworzoną przez siebie karykaturę. Otumaniająca siła uczonych antyliberałów jest większa, niż antyliberałów plebejskich, bo ci pierwsi to uczeni!
Artykuł Walczący z kapitalizmem i liberalizmem pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.
]]>