Tematem zainteresowali się politycy. Poseł Przemysław Wipler złożył interpelację w tej sprawie do Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji. Wszystko wskazywało na to, że nowe ministerstwo może podjąć inicjatywę, którą zainteresowanych jest wiele środowisk. Zapowiedzią tego mógł być między innymi tekst opublikowany na stronie Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji pt. „TRENDY: Crowdfunding, czyli jak zbierać pieniądze w sieci”, w którym pracownicy ministerstwa instruowali, czym jest omawiane zjawisko oraz opisywali jak wygląda sytuacja w Polsce.

Na przełom jednak w tej sprawie nie ma co liczyć. Stanowisko przedstawione przez MAiC nie wnosi niczego nowego do dyskusji i nie daje jasnej i konkretnej odpowiedzi na skierowane pytanie. W odpowiedzi na interpelację czytamy: „Konieczność zapewnienia ochrony interesu społecznego rozumianego jako ochrona woli ofiarodawców oraz odbiorców pomocy niesionej ze środków pochodzących z ofiarności publicznej dała wyraz potrzebie reglamentacji i odróżnienia od innych źródeł dochodu organizacji uzyskanego ze zbiórki publicznej. Powyższe było i nadal pozostaje podstawą regulacji prawnych z zakresu zbiórek publicznych.(…)Mając na uwadze powyższe, w ocenie Departamentu Zezwoleń i Koncesji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, nie wydaje się zasadne uchylenie ustawy o zbiórkach publicznych”.

MAiC zauważyło, że wobec współcześnie dostępnych, a nieprzewidzianych przez ustawodawcę w 1933 roku technicznych możliwości przekazywania datków i nowoczesnych form pozyskiwania funduszy, jak również aspektów związanych z finansowaniem społecznościowym dla przedsiębiorstw i małych firm, uzasadnione może być dokonanie analizy przepisów w tym zakresie.

To, że ustawa nie uwzględnia współczesnych realiów można zauważyć już na pierwszy rzut oka, patrząc na archaiczny język, jakim posługuje się ustawodawca. Pytanie jednak jakie wnioski wyciągną urzędnicy MAiC po dokonaniu tej analizy. Czy obywatele w końcu sami będą mogli zacząć finansować innych obywateli, czy jednak władza w dalszym ciągu będzie chciała w rzekomej trosce prewencyjnie ich chronić?

Polska jest krajem w którym przepisy dotyczące zbiórek publicznych są najbardziej restrykcyjne w całej Europie. Dlatego czytając taką odpowiedź nasuwa się od razu pytanie, czemu polski ustawodawca zwleka z dostosowaniem tych regulacji do standardów europejskich, gdzie obywatele są uwolnieni od biurokratycznych procedur, zamiast jak najszybciej umożliwić obywatelom decydowanie o tym, gdzie i w jaki sposób przekażą swoje darowizny.

Całość odpowiedzi Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji na interpelację.

Artykuł Urzędnik wie lepiej, komu chcesz pomóc? pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.

• Zamawiający przeprowadził postępowanie na wykonawstwo inwestycji w systemie „zaprojektuj i wybuduj” dla projektu pn.: „X” w trybie negocjacji bez ogłoszenia . Z analizy dokumentów zgromadzonych w toku kontroli wynika, iż w niniejszym postępowaniu na wykonawstwo inwestycji w systemie „zaprojektuj i wybuduj” dla projektu pn.: „X” nie zachodzi sytuacja, w której spełnione byłyby wszystkie przesłanki obligatoryjne. Powyższe stwierdzenie wynika z tego tego, iż w toku postępowania kontrolnego stwierdzono, iż w niniejszym postępowaniu w trybie negocjacji bez ogłoszenia warunki zamówienia zostały w istotny sposób zmienione w stosunku do warunków określonych w postępowaniu prowadzonym w trybie przetargu ograniczonego. W postępowaniu prowadzonym w trybie negocjacji bez ogłoszenia, zamawiający: obniżył wielkość średniorocznego przychodu ze sprzedaży z 40.000.000 PLN do 15.000.000 PLN, obniżył minimalną wielkość posiadanych środków z 5.000.000 PLN do 1.000.000 PLN, całkowicie zrezygnował z żądania posiadania ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, obniżył konieczne doświadczenie dla kluczowych ekspertów tj. dla przedstawiciela wykonawcy i kierownika budowy z 10 lat do 3 lat, dla pozostałych kierowników robót z 5 lat do 3 lat z jednoczesnym zaniechaniem żądania 2 – letniego doświadczenia na stanowiskach kierowniczych w danych specjalnościach, obniżył konieczność legitymowania się 50 – osobowym personelem i 10 – osobowym kierownictwem, odpowiednio do 30 osób i 5 osób, a także obniżył wartość wcześniej zakończonego kontraktu potwierdzającego zdobyte doświadczenie z 7.000.000 PLN do 4.000.000 PLN i zrezygnował z katalogu obiektów, na których kontrakt mógł być realizowany.

• Zamawiający przeprowadził postępowanie na zaprojektowanie i wykonanie robót budowlanych ostatniego etapu realizacji budowy szpitala w M. w trybie negocjacji bez ogłoszenia. Kontrola następcza przedmiotowego postępowania wykazała, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą łącznie przesłanki. Jak wynika z załączonych do specyfikacji istotnych warunków zamówienia koncepcji funkcjonalnych dla ostatniego etapu realizacji budowy szpitala w M., w porównaniu z pierwotnym postępowaniem prowadzonym w trybie przetargu nieograniczonego, istotnej zmianie uległy wymagania dotyczące przedmiotu zamówienia i sposobu jego realizacji. W punkcie IV. „Opis rozwiązania nowego planu sytuacyjnego” Koncepcji funkcjonalnej przedmiotowego postępowania w trybie negocjacji bez ogłoszenia zawarto następujący zapis „Główną zmianą istniejącego układu budynków będzie wyburzenie 2 budynków w stanie surowym – nr 2 i 4. W miejscu budynku nr 2 proponuje się dobudowę 2- kondygnacyjnego budynku /oznaczonego literą N/, przyległego do budynku E, mieszczącego oddziały psychiatryczne. Teren po budynku nr 4 proponuje się przeznaczyć na teren rekreacyjny dla oddziałów psychiatrycznych”. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż w pierwotnym postępowaniu prowadzonym w trybie przetargu nieograniczonego w powyższym punkcie zapisano „Nie przewiduje się nowych budynków /za wyjątkiem łączników L4 i Ł5/, a jedynie modernizację istniejących tak, więc nie ulega zmianie układ sieci zewnętrznych zarówno istniejących, jak i projektowanych (…)”.

• W toku kontroli stwierdzono, że postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego na „rozbudowę Drogowego Przejścia Granicznego w T.” w trybie negocjacji bez ogłoszenia zostało przez zamawiającego wszczęte z naruszeniem przepisów tej ustawy. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodzi okoliczność, której obiektywnie wcześniej nie można było przewidzieć, tzn. sytuacja, której wystąpienie w normalnym stanie rzeczy byłoby bardzo mało prawdopodobne. Do takich okoliczności zalicza się przykładowo: zdarzenia losowe, awarie, katastrofy naturalne. Z przekazanej przez zamawiającego dokumentacji postępowania nie wynika także, iż w przedmiotowej sprawie występuje pilna potrzeba udzielenia zamówienia. Jako okoliczności, które wpłynęły na opóźnienie realizacji projektu, zamawiający podaje m.in.: konieczność zmiany karty projektu, uzgodnienia ze Strażą Graniczną i Izbą Celną, uzyskanie stosownych pozwoleń na budowę oraz opóźnienie w realizacji pierwszego etapu realizacji projektu. Zatwierdzenie zmiany karty projektu przez odpowiedni organ, dokonanie uzgodnień z instytucjami użytkującymi przejście graniczne oraz uzyskanie pozwolenia na budowę jest znaną, powszechną i obowiązkową procedurą. Wiadomo też, iż uzyskanie koniecznych akceptacji i decyzji wymaga czasu. Także opóźnienia w udzieleniu oraz wykonaniu zamówienia nie są niczym wyjątkowym. Również fakt, że umowa z wykonawcą mającym realizować przedmiotowe zamówienie musi być zawarta do końca roku 2006, był zamawiającemu znany wiele miesięcy przed upływem tego terminu. Ponadto należy podkreślić, iż to sam zamawiający ustalił sposób realizacji projektu decydując się na podział zadania na etapy oraz występując o kolejne zmiany karty projektu. Poza tym w systemie finansów publicznych nie ma obowiązku wydatkowania środków, nie może być zatem mowy o konieczności wydatkowania środków w danym roku budżetowym czy w innym terminie, a tym samym o pilnej potrzebie udzielenia przedmiotowego zamówienia. Tym samym zamawiający nie udowodnił, że wystąpiła pilna potrzeba udzielenia zamówienia, która jest konsekwencją zaistnienia okoliczności, których wcześniej nie dało się obiektywnie przewidzieć.Źródło: Informator Zamówień Publicznych

Artykuł Przesłanki wyboru trybu negocjacji bez ogłoszenia – przykłady nieprawidłowości pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.

• KU/72/11POLIMEX-MOSTOSAL został wezwany do uzupełnienia dokumentów dotyczących podmiotów trzecich, które udostępniły tym wykonawcą osoby zdolne do wykonywania przedmiotu zamówienia, a których zobowiązania zostały załączone do oferty. Wykonawca wykazując spełnienie warunku udziału w postępowaniu w zakresie dysponowania osobami zdolnymi do wykonania zamówienia posiłkował się potencjałem podmiotu trzeciego, tj firmy Security System Integration S.A. oraz Instal – Lublin Sp. Z.o.o. Należy zaznaczyć, że brak jest w oświadczeniach wyżej wymienionych firm deklaracji, że będą one brać udział w wykonaniu niniejszego zamówienia. Zgodnie z §1 ust. 2 ww. rozporządzenia jeżeli wykonawca, wykazując spełnienie warunków o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy, polega na zasadach określanych w art. 26 ust. 2b ustawy P.z.p., a podmioty te będą brały udział w realizacji części zamówienia, zamawiający może żądać od wykonawcy przedstawienia w odniesieniu do tych podmiotów dokumentów wymienionych w §2 ww. rozporządzenia. Dysponowanie zasobami podmiotu trzeciego nie zawsze wiążę się z udziałem podmiotu trzeciego w realizacji zamówienia. Stosunek wykonawcy z podmiotem trzecim może ograniczać się jedynie do zobowiązania udzielania wykonawcy niektórych zasobów, co dla wykazania spełnienia odpowiednich warunków i z punktu widzenia zapewnienia gwarancji należytego wykonania zamówienia może okazać się wystarczające. Dlatego też zamawiający nie był uprawniony w niniejszym stanie faktycznym do wezwania wykonawcy w trybie art. 26 ust.3 ustawy P. z. p. do uzupełniania dokumentów podmiotów trzecich, które udostępniły mu swój potencjał w zakresie osób zdolnych do wykonania niniejszego zamówienia, jednakże nie oświadczył, że będzie uczestniczyć w jego realizacji.
• SK 266/11/DKUEW postępowaniu zamówieniowym została odrzucona oferta wykonawcy Zakładu Kamieniarsko- Betoniarskiego PROBET, który złożył ofertę z najniższą ceną. Zamawiający jednak odrzucił ofertę uznając, iż w SIWZ wymagane było dołączenie do oferty dane dotyczące innych podmiotów. Wykonawca jednak nie przedłożył w swojej ofercie wyżej wymienionej dokumentacji. Z treści oferty wynika jednak, że wykonawca nie polegał na wiedzy, doświadczeniu, potencjale technicznym i osobach zdolnych do wykonania zamówienia. Jako podstawę dysponowania wymaganymi osobami, które miały uczestniczyć w wykonaniu zamówienia wskazał „umowę – zlecenie”. Wykonawca nie był więc zobowiązany udowadniać zamawiającemu, iż będzie dysponował zasobami niezbędnymi do realizacji zamówienia.
• KU/54/11Zamawiający wymagał aby wykonawca wykazał się wykonaniem w ostatnich 5 latach przed upływem terminu składania ofert, a jeżeli okres prowadzenia działalności jest krótszy – w tym okresie zamówienia lub zamówień obejmujących łącznie budowę lub przebudowę co najmniej 5 obiektów. Jeżeli wykonawca polegałby na doświadczeniu innych podmiotów, zobowiązany był przedstawić pisemne zobowiązanie tych podmiotów do oddania mu do dyspozycji doświadczenia. Wykonawca Mostostal Białystok Sp. z o.o. wykazał się doświadczeniem firmy VAHOSTAV – SK. Firma VAHOSTAV – SK złożyła także oświadczenie o oddaniu do dyspozycji wykonawcy niezbędnych zasobów. Jednakże w załączniku nie wskazał robót polegających na budowie lub przebudowie obiektów typu most lub wiadukt jako robót, które zamierza powierzyć do realizacji podwykonawcom, pomimo braku posiadania samodzielnie takiego doświadczenia. Z oferty nie wynikało także, w jaki inny sposób firma VAHOSTAV – SK zamierza udostępnić wykonawcy swoją wiedzę i doświadczenie. Jako, że Mostostal Białystok Sp. z o.o. została uznana za najkorzystniejszą Prezes Urzędu zalecił wezwanie wykonawcy do udzielenia wyjaśnień o sposobie dysponowania wiedzą i doświadczeniem firmy VAHOSTAV – SK w zakresie doświadczenia w budowie mostów i wiaduktów na etapie realizacji zamówienia. W przypadku udzielenia przez wykonawcę wyjaśnień, które nie będą wykazywały dysponowania wiedzą i doświadczeniem, Prezes Urzędu zalecił wezwanie wykonawcy do uzupełnienia dokumentów potwierdzających posiadanie doświadczenia w realizacji zamówienia lub zamówień obejmujących łącznie budowę lub przebudowę co najmniej 5 obiektów typu: most lub wiadukt o rozpiętości przęsła co najmniej 20 m., w tym co najmniej 1 wiadukt kolejowy.

Artykuł Dysponowanie przez wykonawców zasobami podmiotu trzeciego w świetle nieprawidłowości stwierdzonych w wyniku kontroli Prezesa UZP pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.

Artykuł Załamanie w segmencie budowlanym? pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.

W przypadku zdarzeń z 11 listopada 2011 r. należy jednak uznać, że nie zawiodło prawo, a jego skuteczne egzekwowanie. Obowiązujące obecnie prawo o zgromadzeniach pozwala zapobiegać aktom przemocy, które miały miejsce w Warszawie w miniony piątek. Organy samorządowe mają bowiem instrument w postaci wydania zakazu zgromadzenia publicznego, jeżeli jego cel lub odbycie sprzeciwiają się przepisom ustawy lub naruszają przepisy karne, a także gdy odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach. Co więcej, trwające zgromadzenie może zostać z tych przyczyn rozwiązane przez przedstawiciela organu samorządu.

Mając w pamięci podobne wydarzenia sprzed roku prawdopodobne było, że dwa zgromadzenia o zupełnie odmiennych oraz wrogich względem siebie przekazach, nie powinny odbywać się w bezpośrednim sąsiedztwie. Nietrafne wydają się twierdzenia przedstawicieli warszawskiego ratusza o orzecznictwie sądów administracyjnych, które zakwestionowałyby ewentualny zakaz. Powoływana przy tym sprawa zgromadzeń zgłoszonych przez inicjatywę „Wolne Konopie” odbiegała bowiem w zasadniczy sposób od sytuacji w Dniu Niepodległości. Organ samorządowy wydał zakazy zgromadzenia, argumentując to spodziewanymi utrudnieniami w ruchu drogowym i w bieżącym funkcjonowaniu miasta. W uzasadnieniu decyzji nie wykazano należycie wystąpienia przesłanek określonych w ustawie (zob. wyrok NSA z 5 stycznia 2011 r., I OSK 1907/10), co nie oznacza, że w przypadku zgromadzeń planowanych w dniu 11 listopada 2011 r. nie było to możliwe.

Odnosząc się do prezentowanych publicznie propozycji nowelizacji ustawy, stwierdzić należy, że zmiany prawa powinny być zawsze wynikiem wnikliwej analizy danego zjawiska społecznego. Wprowadzanie zmian pod wpływem jednostkowych wydarzeń, odbijających się głośnym echem w środkach masowego przekazu, nie odpowiada zasadom prawidłowej legislacji. Obecna sytuacja stanowi przejaw szerszego zjawiska, które można nazwać „medialną zmianą przepisów”. Scenariusz za każdym razem prezentuje się podobnie. W mediach pojawia się fala krytyki dotycząca danego zdarzenia, a w odpowiedzi na dany problem rządzący deklarują konieczność natychmiastowych zmian w prawie. Następnie zgłoszony projekt ustawy jest w szybkim tempie uchwalany, co ma stworzyć wrażenie skutecznego działania organów państwa. Gdy ponownie dochodzi do przypadków naruszenia prawa elektryzujących opinię publiczną, scenariusz się powtarza.

Obecny stan prawny daje organom samorządowym instrumenty, które pozwalają na zapewnienie prawidłowego przebiegu zgromadzeń publicznych. Jednakże wśród proponowanych zmian pojawił się postulat wprowadzenia zakazu zakrywania twarzy, który zasługuje na rozważenie. Propozycja ta powinna zostać poddana spokojnej i rzeczowej dyskusji, z uwzględnieniem dotychczasowego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 10 listopada 2004 r. (sygn. akt Kp 1/04) wskazano, że znowelizowany przepis ustawy zakazujący uczestnictwa w zgromadzeniach „osobom, których wygląd zewnętrzny uniemożliwia ich identyfikację” jest nieprecyzyjny i niejasny, a jego treść stanowi nadmierną ingerencję w wolność uczestnictwa w zgromadzeniach publicznych. Aby uniknąć uznania niekonstytucyjności przepisu, powyższe pojęcie powinno zostać precyzyjnie zdefiniowane. Można określić katalog przypadków, w których zakrycie twarzy będzie dopuszczalne albo też wprowadzić możliwość odstąpienia od zakazu, gdy nie ma zagrożenia dla pokojowego charakteru zgromadzenia. Powyższe rozwiązania funkcjonują w wielu krajach europejskich, takich jak Austria, Niemcy, Szwajcaria i Włochy.

Należy pamiętać, że wolność zgromadzeń jest jedną z najważniejszych swobód obywatelskich w demokratycznym państwie prawnym. Zmiany ograniczające jej zakres powinny być dokonywane rozsądnie, z umiarem i tylko w razie rzeczywistego zaistnienia takiej konieczności. Aktualne wydarzenia i atmosfera sprzyjająca gorączkowym zmianom przepisów z pewnością nie służą wypracowaniu odpowiednich uregulowań prawnych.

Autorzy: Marta Kube i Łukasz Wiśniewski

Artykuł „Medialne zmiany legislacyjne a wolność zgromadzeń” pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.

Artykuł Powakacyjny wzrost przetargów ogłaszanych na dostawy usług oraz towarów, spadek przetargów na roboty budowlane pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.

Artykuł Prezes UZP na temat tzw. zamówień podprogowych pochodzi z serwisu Blog Obywatelskiego Rozwoju.